Piaskiem w raka - historia pewnego spaceru

Biegi przeszkodowe już nie zajmują w moim sportowym życiu takiego miejsca jak kiedyś, a i wcześniej traktowałem je jako urozmaicenie treningów i rozrywkę podnoszącą nieco adrenalinę i sponiewierającą mnie z błotem i to dosłownie.  Tym razem, otrzymując zaproszenie do wystąpienia w Mistrzostwach Świata Biegów Przeszkodowych (OCR), nie mogłem nie skorzystać. Co prawda w ten sam weekend biegłem na zająca w Biegu Świętojańskim w piątek, rano w sobotę startowałem w Triathlon Flota Gdynia, a te zawody były w niedzielę, więc kumulacja była poważna... Ale czego się nie robi dla dobrego samopoczucia i sportowej rywalizacji..  Same mistrzostwa były wielką imprezą i zgromadziły zawodników z kilkudziesięciu państw, a biegi były podzielone na różne rodzaje. Myśmy z Marcinem i moim Potomkiem wystartowali w biegu na dystansie ok. 6km i ok. 40 przeszkodami. Przyzwyczajony do biegów Runmageddon wiedziałem mniej więcej czego się spodziewać, bo też przeszkody, choć czasami nieco inne, st

Są trajlony i są trajlony. Te duże z wielkim nagłośnieniem i super sponsorami, ale też te małe, bez wielkich budżetów i masy zawodników, ale dające również sporo frajdy, a czasami oferujące ciekawy klimat i atmosferę. Nie zawsze jednak można je od ręki namierzyć, bo nie są tak mocno nagłaśniane. Na takie właśnie zawody natknąłem się jakiś czas temu, przeglądając kalendarz zawodów triathlonowych w Polsce. Teraz wiem, że nie był to przypadek, bo do samego dnia zawodów, informacja o nich nie pojawiała się w zbyt wielu miejscach, a lista startowa pokazała, iż wiedzieli o niej raczej zapaleńcy z Trójmiasta oraz… studenci Akademii Marynarki Wojennej. Wszystko to dlatego, iż impreza miała charakter międzynarodowy, ponieważ zaangażowanie finansowe i patronat honorowy objął Sabah al-Ahmad al-Dżabir as-Sabah - Emir Kuwejtu. Wiem, ciężko wymówić, ale jego zdjęcie było wszędzie. Same jednak zawody organizowane były przez wspomnianą Akademię Marynarki Wojennej w Gdyni z pomocą firmy Spor

Dlaczego porządny? Bo pomimo tego, iż mieszkamy nad morzem, mamy dwie słabe rzeczy z którymi pływacy muszą się zmagać. Po pierwsze nie mamy w tak dużej aglomeracji basenu z prawdziwego zdarzenia, z 50 metrowymi torami. Po drugie, nie mamy imprez pływackich z prawdziwego zdarzenia, a te, które są to tak na dobrą sprawę namiastki robione przez zapaleńców.  W tym roku się to zmieniło i za sprawą firmy SailFish zorganizowano pierwszą edycję super jak się okazało zawodów w otwartej wodzie.  Same zapisy sugerowały spodziewać się ciekawej oprawy, bo wpisowe nie było zbyt wysokie, a pakiet całkiem ciekawy. Start zaplanowany był na plaży Gdańsk Stogi, a więc bardzo ładnie położonej, z dobrym dojazdem i infrastrukturą, a dystanse pomyślane dla każdego, bo i dla dzieci, i dla tych, którzy pływają raczej krótkie dystanse i dla tych, którym odcinek pełnego Iron Mana nie straszny. Mieliśmy zatem 200m, 750m, 1900m i 3800m. Do wyboru do koloru...  Pogoda również w tym dniu dopisała, b

Są imprezy w których startujemy bo chcemy zmierzyć się z własnym rekordem, poprawić życiówkę, zdobyć medal. Motywacje są różne. Ale czasami wpada nam w kalendarz impreza, której po prostu nie możemy pominąć. Nie mam na myśli tej konkretnej, ale też różnych innych w tym stylu. Tym razem mowa o Sky Way Run, czyli biegu po lotnisku. W całej Polsce przystępują do tego różne lotniska, które w ramach podobnej akcji, udostępniają swoje pasy startowe, by grupa biegowych wariatów mogła przebiec 5km w zjawiskowych i niemal magicznych warunkach. Grupa to w tym wypadku określenie nieadekwatne, bo na terminalu lotniska Lech Walesa Airport pojawiło się 3500 biegaczy. Od tych, którzy biegają ten dystans w okolicach 15 minut, jak i tych, którzy potrzebują na to ponad godzinę. Ale to nie ma znaczenia, bo w tym wypadku najważniejsza jest zabawa, a ta zaczyna się już przed wejściem.  Organizatorzy postarali się wspaniale. Zapisy wyglądały jak zakup lotu. Karta zawodnika była po prostu kartą pokładową,

Początek sezonu, to zawsze spora niewiadoma. Trenujemy "na sucho" (oczywiście z wyjątkiem basenu...), nie mamy specjalnie możliwości, by skonfrontować naszą dyspozycję z realnymi warunkami oraz innymi zawodnikami. Do tego, nie wiemy jak zachowamy się w trakcie samych zawodów, bo to jednak co innego, niż trenażer, albo najmocniejsze nawet akcenty biegowe na treningu.  Z triathlonem jest też tak, że w przeciwieństwie do biegania lub jazdy na rowerze, trening "metodą startową" nie daje takich efektów. Zdecydowanie lepiej jest zaplanować sobie 1-2 starty typu "A", czyli najważniejsze w sezonie i pod nie układać cały trening, a "sprawdzających" dodać 2-3 przed nimi. Sprawdzi się to lepiej, niż kilkanaście zawodów w sezonie, czyli w każdy weekend. Bo o ile po biegu na 10km, nawet tym mocnym, startowym, zregenerujemy się w ciągu kilku dni, o tyle po zawodach tri na dystansie 1/4, a już w ogóle 1/2, będziemy do siebie dochodzić znacznie dłuższy czas.